بررسی میزان آلودگی موش‌ها به گونه‌های باکتری سالمونلا در مرغداری‌های استان تهران

در این تحقیق که به منظور تعیین میزان آلودگی سالمونلایی مدفوع موش­های خانگی وصحرایی ساکن در مرغداری­های صنعتی اطراف تهران انجام گرفت، 290 نمونه مدفوع اخذ شده از موش­های مرغداری­های گوشتی و تخم گذار مورد بررسی قرار گرفتند که پس از انتقال به آزمایشگاه به نسبت یک به ده در محیط مایع سلنیت F کشت داده شدند و پس از گرمخانه­گذاری در دمای مناسب و مدت زمان لازم در محیط­های انتخابی سالمونلا شیگلا آگار (SS) و مک کانکی (Mc CONKEY) کشت داده شدند. در مرحله بعدی نمونه­های مشکوک به سالمونلا روی محیط اوره و TSI مورد تأیید قرار گرفتند. پس از آن تایید مولکولی جدایه­های سالمونلا با روش واکنش زنجیره­ای پلی مراز (PCR)، بررسی خواص بیوشیمیایی و در نهایت گروه­بندی سرمی و آنتی بیوگرام موارد جداسازی شده انجام گرفتند. از 290 نمونه مورد ازمایش، 28 نمونه سالمونلا مورد تأیید قرار گرفتند که نشان دهنده 65/9 درصد آلودگی سالمونلایی بود. بیشترین فراوانی بین سالمونلاهای جداشده متعلق به گروه سرمی C با 8 نمونه (% 6/28 )و پس از آن 7 نمونه (%25) متعلق به گروه سرمی D، 7 نمونه (%25) متعلق به تحت گروه آریزونا، 4 نمونه (% 3/14)متعلق به گروه سرمیB  و 2 نمونه (% 2/7) متعلق به گروه سرمی E بودند. همچنین در این بررسی 27 نمونه سالمونلای متحرک و یک نمونه سالمونلای غیرمتحرک متعلق به گروه سرمی D تشخیص داده شدند. تمامی نمونه­ها به پنج آنتی­بیوتیک انروفلوکساسین، دی فلوکساسین، نورفلوکساسین، کلرامفنیکل و فلورفنیکل حساس بودند و بیشترین مقاومت را به ترتیب کاهشی به سولفا متاکسازول، تری متوپریم و نئومایسین داشتند. با توجه به نتایج این بررسی که موید نقش موش در انتقال سروتیپ­های مختلف سالمونلا در مرغداری­ها بوده است، اتخاذ روش­های مناسب برای جلوگیری از ورود و لانه گزینی جوندگان موذی در مرغداری­های صنعتی و معدوم کردن موش­های ساکن جهت جلوگیری از انتقال سالمونلا و سایر آلودگی­های باکتریایی – ویروسی منتقله توسط موش­ها ضروری به نظر می­رسد.